Omdat je 8-jaar-oude-ik je anders niet zou begrijpen
Als kind zat ik uren op mijn kamer te schrijven. Eerst op papier en daarna op een typemachine. Zo een die toen helemaal cool was omdat ‘ie automatisch naar de volgende zin ging. Ik schreef over van alles; verhalen over monsters maar ook ellenlange brieven aan mijn beste vriendinnetje die 3 huizen verderop woonde. En die ik elke dag zag. Ik schreef niet om indruk te maken op mijn ouders, leraren of op mijn vriendinnetje. Ik deed het omdat ik het super leuk vond. En om de een of andere reden ben ik ermee gestopt.
En ik heb geen idee waarom.
Ken je dat? Dat je iets waar je dol op was als kind, nu niet meer doet?
Misschien door de puberteit, de druk van je omgeving en later de studententijd? Passie gaat weg en we leren alleen dingen te doen als we er op de een of andere manier voor worden beloond. En soms pakken we het later weer op. En herinneren we ons dat we het als kind zo fantastisch vonden.
Het grappige is dat als mijn 8-jaar-oude-ik aan mijn 30-jaar-oude-ik had gevraagd ‘Waarom schrijf je niet meer?’ en ik had gezegd ‘Omdat ik er niet goed in ben’ of ’Omdat niemand zou lezen wat ik schrijf’ of ‘Omdat ik er geen geld mee kan verdienen’ dan zou ik in verwarring zijn. Ik zou mijn oudere zelf een beetje dom vinden. Of het op een janken zetten. Mijn 8-jaar-oude-ik zou het in elk geval niet begrijpen. Dat is zeker. Wat deed jij graag als kind? Wat zou jouw 8-jaar-oude-ik totaal niet snappen? Wat zou jij graag weer oppakken?
Gewoon, omdat je het leuk vindt?
