Je herkent het vast wel. Een collega waarmee het even minder gaat omdat er iets is gebeurd op het werk of privé. Vaak weten we niet hoe we goed moeten reageren op mensen die kampen met tegenslagen. Vanuit onze opvoeding reageren we vaak met dingen als:
- Tijd doet helen
- Genoeg vissen in de zee
- Denk positief
- Van fouten leer je
- Laat het los. Is het geen tijd om hier overheen te zijn?
- Zo erg is het ook weer niet. Er sterven kinderen in Afrika
- Kop op
- Wat je denkt klopt niet, je denkt te negatief
- Over een jaar lach je erom
- Je komt er wel doorheen. Het komt wel goed
Of we proberen advies te geven en zeggen:
- Weet je wat jij moet doen…
- Dit heb ik ook gehad. En dit is wat voor mij heeft gewerkt
Of we stellen hen voor om afleiding te gaan zoeken, zodat ze er niet over hoeven na te denken. Bijvoorbeeld:
- Vrij nemen van werk
- Dronken worden
- Chocolade eten
- Een film kijken
Maar vaak werken deze oplossingen alleen op de korte termijn en maken ze het probleem op lange termijn alleen maar groter. Beter kan je collega's erkennen in hun pijn. Zonder erkenning komen goedbedoelde adviezen en oplossingen niet aan of werken ze zelfs averechts.
Collega's erkennen in hun pijn
Dit is wat je beter kan zeggen:
- Dit moet lastig voor je zijn
- Ik zie dat dit moeilijk voor je is
- Is er iets wat ik kan doen om je te helpen?
- Hoe voel je je?
- Ik zou willen dat ik er iets aan zou kunnen doen
- Wil je erover praten?
- Ik ben er voor je
- Alleen open vragen stellen
Dit is wat je beter kan doen:
- Niet praten, maar er gewoon voor iemand zijn.
- Alleen maar luisteren
- Een arm om iemand heenslaan
Pas op het moment dat je collega zich erkent voelt, kan je beginnen om te onderzoeken of het probleem op te lossen is. Niet eerder.
