Marein (31) is creatief onderneemster. Ze houdt van het leven in haar favoriete stad Utrecht, van haar vrienden en van haar passie: het omtoveren van oude meubels in super hippe must-haves. Maar meer dan haar lief is twijfelt ze aan zichzelf, haar carrière en hoe haar leven er verder uit moet zien. Voor de Training Farm blogt ze regelmatig over de dingen die haar bezighouden.

Oplossingen voor een gelukkig nieuw leven. Ik weet er genoeg. Maar overgaan tot actie is een dingetje.

Sinds kort ben ik single. Op mijn 31e. Na 10,5 jaar ineens ‘alleen’ - los van mijn lieve vrienden en familie dan. Soms vind ik het heerlijk. Soms niet. Soms weet ik totaal niet wat ik met mezelf aan moet, alleen in huis. En soms juist wel. Dan wil ik dansen. Drinken. Met vriendinnen ‘huiskamer disco's’ houden. Op sokken. Me helemaal laten gaan. Of naar de kroeg en leuke mannen ontmoeten. Vorige week ben ik 2 dagen achter elkaar in het ochtendlicht naar huis gefietst. Aangestaard door forenzen in hun donkerblauwe pak en bruine schoenen (waarom ziet iedereen er hetzelfde uit?), op weg naar hun grote-mensen-baan. “Zij wel,” denk ik dan. “Saai,” dat denk ik dan ook. Als ik wakker word, denk ik weer heel wat anders.

“Marein, waar ben je mee bezig? Je moet iets gaan doen met je leven. Dingen doen die je echt leuk vind. Schilderen! Dat wil ik weer oppakken!” Maar bij de gedachte alleen al word ik paniekerig. Ik heb er geen rust voor. Staar naar een leeg vel en denk; “ik kan nu ook koffie (oké, liever wijn) drinken bij m’n broer. Ja, super goed idee. Doen we!”

Overgaan tot actie blijft lastig

Een half uur later:“Meubels opknappen! Dat wil ik! Dat heb ik toch altijd leuk gevonden? Daar krijg ik altijd energie van! Misschien is dat de oplossing tot een gelukkig nieuw leven. Of in ieder geval een gelukkige dag. Laten we het klein houden. Maak er dan werk van!” Maar het lukt vaak niet. Erover denken, dat lukt maar al te goed. Overgaan tot actie schiet erbij in.

Ideeën zijn er genoeg; constant kijk ik in huis om me heen en bedenk ik wat ik met die stoel en dat kastje in de gang ga doen. Maar daar blijft het bij. Dan plof ik op de bank en staar vermoeid (waarvan?) en apathisch naar de zoveelste herhaling van Friends. In tegenstelling tot de herhalingen van Friends stoppen de gedachten niet.

Dan nog maar een peuk. Want met grote veranderingen blijken oude slechte gewoontes ook weer terug te keren in je leven. Lekker sjekkies rollen op m’n balkon. Het eerste sigaretje kalmeert een beetje, de 15 die daarop volgen missen het gewenste effect. Verslavend is het wel.

Dan keert mijn blik van Chandler en Monica naar mijn salontafel. En naar de enorme bbq. En naar de sneakers die ik nooit draag. “Spullen verkopen op Marktplaats! Dat ga ik doen! Lekker cashen, ka-ching!”. Stap 1, foto’s maken. Maar dat moet bij zonlicht. Want als de zon schijnt, is iedereen blij. En blije mensen kopen meer. Hoop ik. Maar de zon schijnt niet. En dan moet ik dus ook daadwerkelijk foto’s maken. Lastig. En met m’n pakje Drum loop ik weer richting balkon.

“Ja! Bedenk ik me dan, ik heb de oplossing! Airbnb! Slapend rijk worden!”. Maar dat betekent wederom foto’s maken. Dit keer van mijn hele woning. Het liefst als de zon schijnt, je snapt het. Oké, plan voor later. Maar ik wil het echt. Denk ik.

“Hoe laat is het? Al half 9 en ik heb alleen ontbeten en 3 rijstwafels in mijn holle kies gestopt!”. Eten. Ook zo’n ding. Boodschappen doen, nog erger. In mijn koelkast is een verdwaalde pot mosterd en kwart verschrompelde komkommer te vinden. Single cooking? Bestaat dat? Zo ja, mag ik de recepten? Of nee, bij nader inzien, laat maar. Want ik kan mijn hoofd er toch niet bij houden. Laatst heb ik een maaltijd in elkaar geflanst voor mijn collega. Ik schaam me er nog voor. 2 maanden geleden ging het koken me prima af. Maar nu, alsof ik het verleerd ben. Echt waar. Maar het interesseert me eigenlijk ook niet. Rijstwafels smaken prima met wat mosterd, en hé, doe eens gek, een schijfje komkommer erbij en je single maaltijd is een feit.

Ik wil gelukkig zijn

En dan is er nog diegene waar niet (of juist wel?) over gepraat mag worden. Je Ex. Wat een naar woord is dat eigenlijk. De man die van de een op de andere dag van je geliefde naar een woord bestaande uit slechts 2 letters is gedegradeerd. Die je niet even kan opknappen, fotograferen in het zonlicht en te koop kan zetten. Die opeens ergens anders woont, en alleen het geluk gaat zoeken. Een beslissing waar ik achter sta. Zo ver ben ik nu. Wij maken elkaar niet gelukkig. En ik wil ook gelukkig zijn. Iemand naast me hebben die van mij houdt. Die van alles van mij houdt. Van mijn dromerige en lieve en energieke en spontane kant, maar ook van mijn somberheid en onzekerheden. En zo iemand gun ik hem ook. Uit het diepst van mijn - nu nogal kwetsbare - hart. Dat gezegd hebbende; pijnlijk is het wel. Ooit mijn beste vriend, en nu iemand die ik voorlopig niet kan zien. Om het een kans te kunnen geven dat we ooit weer vrienden gaan worden. “Maar HOE dan?”

Te veel gedachten

En zo razen mijn gedachten verder, is de klok van half 12 naar 1 uur verschoven, druppelt het buiten nog na en denk ik “ga slapen want morgen moet je werken, tegen vreemden praten, de was doen, weer de woningbouwvereniging bellen, misschien toch maar even die stoel schuren, je bbq op Marktplaats zetten, toch echt eens gaan sporten, lunch maken, maar wacht; eerst boodschappen doen, of toch maar leven op rijstwafels en water de rest van de week zodat je dat leuke shirtje kan kopen dat je helemaal niet nodig hebt, je idee voor een schilderij gaan overzetten op doek, hè wat vreemd, je ligt gewoon helemaal alleen in bed, je bent ALLEEN!, bedenken of je deze zaterdag geld dat je niet hebt uit gaat geven in de kroeg of toch liever thuis wijn drinkt op de bank. En bij laatstgenoemde geef ik toe aan de smeekbeden van vrienden (vaak met een relatie) en installeer ik eindelijk eens Tinder. Maar “hè gatver, ik heb helemaal geen zin in random gesprekken met vreemden; dan sta ik nog liever in de winkel, dat is al vermoeiend genoeg” en zo heb ik nog duizend en één hersenkronkels die overuren maken. Spaghetti in mijn hoofd.

“Stop! Genoeg!” Onrustig kruip ik uit bed en steek ik een peuk op. Daar word ik rustig van. Tenminste, van dat eerste trekje.

Morgen. Morgen ga ik het anders doen. Echt.

Meer lezen van Marein? Dat doe je hier