Marein (31) is creatief onderneemster. Ze houdt van het leven in haar favoriete stad Utrecht, van haar vrienden en van haar passie: het omtoveren van oude meubels in super hippe must-haves. Maar meer dan haar lief is twijfelt ze aan zichzelf, haar carrière en hoe haar leven er verder uit moet zien. Voor de Training Farm blogt ze regelmatig over de dingen die haar bezighouden.
Onrust.
Ik lig in bed, het is half 12 ’s nachts en ik luister naar de regen buiten. Zeer rustgevend. Tenminste, voor 2 minuten. Want rust, tja, daar ontbreekt het nogal aan de laatste tijd.
Niet dat ik een heel druk leven heb. Integendeel. Geen workaholic, geen kinderen, geen lid van duizend-en-één hobby -en kookclubs en zeker geen fanatiek sporter. Laat dat fanatiek überhaupt maar weg; 3 keer hardlopen en mijn schoenen en net aangeschafte extreem hippe (dat wel) en afslankende H&M sportlegging liggen al weer stof te vangen.
Waarom ben ik dan zo onrustig? Zou het iets te maken hebben met een relatie van 10,5 jaar waar 2 maanden geleden een eind aan is gekomen? Oké, eerlijk zijn. “Moet dit?” Ja het moet. Komt ie dan. “NATUURLIJK heeft het daar iets mee te maken!”
Je weet niet wat je overkomt. Eerst is er intens verdriet. Dagen lang heb ik in m’n joggingbroek (afslankende H&M legging was voor het gevoel van eigenwaarde achteraf beter geweest) niks anders kunnen doen dan huilen. Huilen, huilen, huilen. Je wereld stort in. Je toekomst is weg. Tenminste, zo voelt het voor mij.
Dan volgt alle praktische rompslomp. En sta je in de overlevingsstand. Voor gevoelens even geen tijd. Er moeten dingen geregeld worden. Spullen verdelen bijvoorbeeld (ja inderdaad Acda & De Munnik, cd van jou cd van mij, gaat anno 2017 nog steeds op), rekeningen scheiden, eindeloos aan de telefoon hangen met instanties als Eneco en de woningbouwvereniging. En dan de meest gevreesde en definitieve stap: Verhuizen. Of in mijn geval: Achterblijven. In ‘onze’ woning.
“Ik moet hier weg! Ik kan hier niet blijven wonen! Ik wil iets voor mezelf! Een nieuw begin!” schiet het constant door me heen. Maar hoe dan? Woningruil! Dat is de oplossing. Maar na het zien van een aftands doorgerookt, om met mijn vaders woorden te spreken ‘shabby keetje,’ in de volksbuurt van Utrecht, ben ik van dat idee ook weer genezen.
“Dan moet ik mijn huis veranderen! Het eigen maken!” Maar hoe dan? Geld is een probleem. Voor mijn raam hangt een hoeslaken. Prima gordijn. En wie heeft er nou een stofzuiger nodig? 3 weken en 3 zakken popcorn verder weet ik dat een stofzuiger toch best noodzakelijk is. Dankjewel mam. Beste en meest onmisbare cadeau ooit.
Kunnen jullie alsjeblieft iets liefs zeggen?
En als dan eindelijk alle praktische zaken geregeld zijn, volgt de kers op de slagroomtaart: Al die emoties. En met alle emoties ook duizend gedachten, die non-stop door mijn hoofd razen. “Wil ik blijven werken waar ik nu werk?” Ja, voorlopig wel. Ook al is het geen vetpot. Verre van. En ook al heb ik goede dagen, die slechte dagen zitten er ook bij. Dan sta ik in de winkel waar ik werk, en schrik ik me kapot van de bel - en van elke klant die daarmee gepaard gaat. “Aaaah mensen. Ik moet praten. Maar ik wil niet praten met vreemden. Kan ik me verstoppen achter de toonbank? Kunnen jullie alsjeblieft iets liefs zeggen, een trui kopen en zo snel mogelijk weer weggaan?” Ik voel me zo kwetsbaar. Alsof ik naakt ben en iedereen me kan zien.
Op goede dagen raas ik door de winkel. Bijna manisch. En word ik moe van mezelf. En denk ik weer: “Ooit moet ik toch echt aan een grote-mensen-baan, knaken verdienen, pensioen opbouwen, dat soort dingen. Maar hoe dan? En net zo belangrijk, wat dan?”
“Feesten!” Dat wil ik. Gelukkig gaat dat me goed af. Altijd al. Wijn. Veel wijn. Soms bier. Soms gin-tonics. Soms wijn, bier, gin-tonics en een beetje drugs. En vrienden. Mijn lieve vrienden. Die er altijd voor me zijn. Dat wist ik al, maar nu weet ik het helemaal. En als ze wijn meenemen, kan niet beter! “Maar is het juist nu niet goed voor me om even gezond te leven? Tot rust te komen? Vroeg naar bed? Op tijd weer eruit? Zorgen dat die vermoeidheid eindelijk eens een keer je lichaam verlaat? Nee! Ben je gek? Je bent single!”
Weer die gedachten. Continu.
Leuk hoor, dat leven als dertiger. Maar soms even niet. Volgende keer verder. Over mijn leventje als single. Spannend. Of saai. Ik weet het even niet meer. Wat ik wel weet, is dat het me oplucht om dit op te schrijven. En tegelijkertijd vind ik het maar spannend om dit te delen. Maar ik zal vast niet de enige zijn, toch? …. Wijntje, iemand?
Meer lezen van Marein? Dat doe je hier.
