Aline (28) is schrijfster en werkt ook als beleidsmedewerker op het gebied van duurzame energie. Dit doet ze allebei met enorm veel plezier, maar dat heeft haar jaren gekost. Want hoe kom je er nou achter wat echt bij je past? En hoe geniet je van de weg ernaar toe? Voor de Training Farm schreef ze een gastblog.
Stop de race. Geniet van het uitzicht.
Vermoeid sjokken ze met te zware backpacks over Vietnamese landweggetjes. Met het chagrijn dat ze uitstralen, wil geen enkele goedwillende local hen meenemen. Steff en Margaux hebben het maar zwaar in Peking Express. Een heerlijk programma op tv over onbekende stellen die al liftend racen door Azië. De studenten worden laatste en moeten een envelop openen – is het kaartje dat erin zit rood, dan moeten ze weg, Is hij groen, dan mogen ze blijven. Wel met een handicap: er reist vanaf dan een gast met hen mee die al hun lifts moet regelen, zelf mogen ze niks doen. Het stel trekt groen, zijn dolblij en terecht: hun gast is de opgewekte Belgische choreografe Min Hee Bervoets.
Haar optimisme straalt af op de twee én op de voorbijgangers: eindelijk weten ze liften te regelen. Min Hee verwoord het treffend: ze moeten de andere kandidaten die hen voorbij racen loslaten, anders “vreet het aan hun hoofd.” En misschien nog belangrijker: genieten van het moment.
We zijn te druk met racen
Ik kan niet anders dan de parallellen zien met mijn eigen leven – ons leven. We zitten in een race lijkt het; in volle vaart naar de finish van weer een volgende etappe: werk, relatie, die ene reis. Als we ingehaald worden, vreet dit aan ons. Intussen zijn we te druk met racen om te genieten van het moment.
Het heeft mij uiteindelijk bijna vier jaar gekost om De Baan te vinden: werk waarin ik het gevoel heb dat ik bijdraag aan iets dat ik belangrijk vind. Waarbij ik de klok vergeet in plaats van wachten tot de Heilige Vijf uur. De weg ernaar toe was hobbelig, frustrerend, soms hopeloos. Op LinkedIn zag ik hoe ik werd ingehaald: oud klas- en studiegenoten die flitsende titels onder hun naam schreven. Intussen was ik zoekende: wat vind ik nou echt belangrijk? Wat zijn mijn waarden? Zonder dit te weten en wel een baan te willen waarin die waarden tot uitdrukking kwamen, zat ik in een patstelling.
Onverwachts gebeurde er iets moois
Na jaren van zoeken, ‘tussen baantjes’, wonen in schimmige optrekjes en talloze gesprekken met vrienden, gebeurde er iets moois. Onverwachts stuitte ik op dat wat ik belangrijk vind: duurzaamheid. Die prachtige wereld waarin we wonen in stand zien te houden en liefst nog een beetje mooier maken. In mijn toenmalige werk kon ik hiermee aan de slag, ik leerde en ik wist gerichter te zoeken naar de volgende stap. Met een portie geluk erbij kreeg ik dan eindelijk mijn droombaan. Ik bloeide op. En toen gebeurde er nog iets bijzonders. Ik ontmoette dé man. Tijdens mijn werk. Achteraf gezien niet helemaal toevallig: we hebben dezelfde waarden en begrijpen elkaar als geen ander.
Het voelde juist krachtig om kwetsbaar te zijn
Nu, eenmaal op het droge, kijk ik naast alle worstelingen ook terug op een mooie tijd. Want de zoektocht bracht ook veel goeds: doordat ik van de verwachte route gestoten was (een diploma leverde dus niet gelijk werk op) durfde ik ook juist de ongebaande paden te betreden. Te gaan schrijven bijvoorbeeld en het lef hebben om de universiteitskrant te benaderen en met succes: twee jaar lang mocht ik columns schrijven over mijn zoektocht. Daardoor hoorde ik steeds meer van anderen: hé, ik zit in hetzelfde schuitje! Ook ik weet het niet. Ze vonden het grappig en soms ook een steun om te lezen. Het gaf mij een boost om stukjes van mezelf te laten zien, kwetsbaar te zijn en dat voelde juist krachtig. Ik leerde van een afstandje naar mijn zoektocht kijken met een lichte humor. Uitgekafferd worden door een chagrijnige klant toen ik achter de toonbank stond? Prima voer voor een stukje!
Mentale kreukels horen erbij
Soms had ik dat nog meer willen doen, genieten en het niet te veel aan me laten vreten. Het leven heeft er een handje van om onverwachte wendingen te nemen; in de “kreukels” te schieten. Ik hoop dat ik ook bij de komende kreukels niet te veel ga worstelen en ze koste wat het kost wil gladstrijken: ze horen erbij en brengen ons ook veel goeds.
Net zoals de Steff en Margaux wil ik genieten van de lift die er is, al is het de open laadbak van een roestige truck. Al regent het en stuiter je in je poncho op de vracht. En zitten anderen in een droge warme SUV. Je rijdt, daar gaat het om. En als je even de tijd neemt om je hoofd boven de laadbak uit te steken: zie je het prachtige landschap dat voorbij trekt.
